In het pop-up restaurant

Een niet zo heel groot maar ook geen echt klein theater in een leuke studentenstad. We gingen naar een concert en vooraf aten we in het pop-up restaurant. We troffen het met de Italiaanse Antonella Petrai en haar team van PerCaso foodatelier. Het theater had gekozen voor een sfeervolle moderne inrichting die ze ongetwijfeld steeds zullen aanpassen aan het gekozen pop-up restaurant. Kortom, nog voor er een gerecht op tafel stond genoten we al. Maar vanaf het serveren van het voorgerecht (oké, de wijn was ook heel goed) werd het pas echt genieten. We hadden al geknabbeld aan het brood en dat gedoopt in Siciliaanse olijfolie met daarin een enkel rozemarijnnaaldje maar de daarna geserveerde gerechten vielen nog veel meer in de smaak.

Dat zo’n avond niet voor iedereen genieten is was duidelijk hoorbaar aan het tafeltje naast ons. Het desbetreffende echtpaar vond het allemaal maar niks. Althans, de vrouw. De man hebben we niet gehoord. Het werd een pop-up monoloog.

“Beetje raar neergezet die tafeltjes hè? Zou ik zo niet gedaan hebben. Had ik anders aangepakt. Nou ja, zal wel Italiaans zijn.
Het personeel spreekt amper Nederlands. Kun je ook niks aan ze vragen. Vind ik gek. Draaien ze nou een film boven dat toneel? Zie je toch niks van. Waarom zouden ze dat doen?
Duurt lang hè voor je het volgende gerecht krijgt. Vind jij het lekker? Ik vind het niet zo bijzonder.”

Ondertussen schoof ze alle rucola die door de pasta zat met driftige rukjes naar de rand van haar bord. Toen het hoofdgerecht op tafel kwam bleek de wijn niet naar haar zin.
“Dat glas wit van mijn man gaat nog wel maar de rooie die ik heb is niet lekker.” De serveerster aarzelde geen moment en bracht een ander glas rood. De niet-lekkere rode dronk haar man ondertussen op.
Na het hoofdgerecht was mevrouw in de veronderstelling dat er nog een nagerecht kwam. Dat kon maar daar moest je apart voor betalen. Dat stond ook luid en duidelijk op de menukaart.
“Ik dacht dat het een vijf-gangenmenu was. Krijg je er maar drie! Want dat ene bijgerecht tellen ze ook mee. Is het een driegangenmenu en moet je je dessert nog apart bestellen en betalen. Dat doen we niet hoor. Zit jij nou vol? Ik zit niet echt vol. Het was niet slecht maar om nou te zeggen dat ik vol zit? Niet echt.”

Ze zat net schuin achter mij dus ik zag haar gezicht niet maar ik heb het sterke vermoeden dat haar mondhoeken naar beneden gebogen staan en dat dat niet meer goedkomt. Hij heeft ervoor gekozen om zijn mond te houden anders wordt het alleen maar erger en dan praat ze waarschijnlijk een week niet tegen hem. Wat daar dan weer zo erg aan zou zijn weet ik ook niet. Wij hadden in ieder geval een topavond. Maar dat kan ook aan ons liggen natuurlijk.

Observaties zijn wat ze zijn. Observaties. Ze hebben een eigen categorie. De oudere observaties zijn eerder gepubliceerd op een andere blog.