Hotel Europe in Chatillon sur Seine

Het bestaat vast niet meer maar nooit zullen we het vergeten. Hotel Europe in Chatillon sur Seine. Vele jaren was het onze vaste stopplaats onderweg van Zuid Frankrijk naar Nederland. Als je er binnenstapt dan is je eerste gedachte vast en zeker niet dat je hier wilt blijven. Wij deden dat wel en hadden er nooit spijt van. Gniffelend zagen we nieuwkomers rondkijken en weer vertrekken. Fout ! Fout ! Fout ! Maar ja, het is een drukke Brasserie met als bijzaak een Hotel en ook nog gevestigd op een slecht punt in een klein stadje. Heel fel TL-licht met een hele zooi ongezellige plastic tafeltjes. Het bed op de kale hotelkamer was echt Frans en dus zakten we in de loop van de nacht allebei naar het midden van het bed en met een beetje pech tegelijk richting voetende. Maar dat heeft ook zo zijn voordelen.

Het ritueel van de dag verliep altijd hetzelfde. Tot een uur of zeven bleef alles licht en ongezellig en rond die tijd braken hier en daar wat kleine gevechtjes uit. De overvloedige wijn van de streek werd de stamgasten dan iets teveel en oude vetes kwamen bovendrijven. De obers begonnen met strakke hand de vechtersbazen de deur uit te werken. Rond acht uur voltrok zich het wonder waar we iedere keer weer versteld van stonden. De TL-buizen gingen uit en de zachte romantische verlichting ging aan. Plastic tafels werden bedekt met roze linnen en glanzend servies. De menukaart kwam tevoorschijn en de zaak stroomde vol met een heel ander publiek dan de uren daarvoor. Het feest kon een aanvang nemen. Gegeten en gedronken dat we daar hebben! Om nooit te vergeten. De hele verdere avond kwam de ene heerlijkheid na de andere uit de keuken. De kaasplank aan het einde van de maaltijd bleef gewoon op tafel staan zolang je wilde.

Het gekke was dat ze ons, alhoewel we er maar één of twee keer per jaar waren, herkenden. “Ha, daar hebben we die mensen uit Nederland weer.” En altijd kregen we dezelfde kamer en altijd mochten we de auto op de afgesloten binnenplaats zetten waar maar plaats was voor één auto en altijd werden we met plezier binnengehaald. Dat had misschien ietsje te maken met het feit dat we elkaar aan het begin van de nacht voorzichtig maar vastberaden de trap ophielpen. “Als jij mij nou hier vastpakt en ik jou daar dan moeten we naar DIE deur want daar is de trap.” “Nee joh, dat is de keuken.” “Neeeheee, dat is de trap.” Met veel moed, beleid en trouw vonden we altijd weer de goeie deur en met veel gelach en gegiechel en onder aanmoediging van de obers wisten we zelf de trap op te komen. Want dat is eigenlijk de essentie van het leven hè? Dat je samen altijd weer de top van die trap weet te bereiken.