Prachtige film. Foodporn. Interessante mensen. Mooie beelden. Knap gemaakt. Genieten! Zo, dat is eruit. Nu de rest.
Want deze film heeft me ook wel aan het denken gezet. Nu denk ik wel vaker maar na het zien van deze documentaire toch eens wat dieper over dit specifieke onderwerp.
Ergens halverwege de film valt het woord: “doorgeschoten” en dat woord is al vaker bij me opgekomen. Ik ben vol bewondering voor mensen die zo vol passie bezig zijn met hun vak en alles, maar dan ook alles geven om topprestaties te leveren maar ik vraag me ook weleens af of het niet eens wat minder kan.
Is gewoon erg goed dan niet goed genoeg? Zijn er echt mensen die zulke topproevers zijn dat ze ten volle waarderen wat deze topkoks doen? De voormalig meesterproever Paul van Craenenbroeck maakt in de film wel duidelijk dat echt proeven nog zo simpel niet is.
Ik had al niet zo de neiging om in een tig-sterrenrestaurant te gaan eten maar na het zien van deze film is dat nog minder geworden. Of juist niet? Ik krijg het gevoel helemaal onwaardig te zijn en totaal niet goed genoeg om de creaties van deze topkoks te gaan oplepelen. Wie ben ik dat ik dit op waarde zou weten te schatten?
En ik geloof er helemaal niets van dat alle gasten van deze restaurants ook topproevers zijn. En des te meer bewondering voor de koks die op alle tafels, iedere keer weer, dezelfde prestatie neerzetten en iedere dag proberen om de vorige dag te overtreffen. Ik hoor meer bij het soort gast voor wie erg goed goed genoeg is en die ook graag goed gezelschap aan tafel heeft en vervolgens heel tevreden is. Maar juist voor heel gewone mensen is dit een blik in een meer dan bijzondere wereld.
Een prachtige en fascinerende documentaire die wat mij betreft nog een uurtje langer had mogen duren.
Als toetje vertel ik nog even een anekdote over Restaurant Parkheuvel in Rotterdam. Want ja, ik ben er weleens geweest. Alleen is dat wel heel erg lang geleden.
Wij woonden dichtbij en wandelden regelmatig in Het Park. Mijn vader vond het belangrijk om mij al vroeg te laten kennismaken met een restaurant als Parkheuvel en nam mij mee uit lunchen.
Ik zal hooguit een jaar of 10 geweest zijn. Samen uit en dat was op zich al bijzonder want daar had hij niet altijd tijd voor. Nu had ik op die leeftijd twee lievelingsgerechten. Een huzarensalade of een broodje tartaar met ui. Veel verder gingen mijn wensen op culinair gebied niet.
En in die tijd stonden deze gerechten allebei op de lunchkaart. Ander tijdperk! Ik koos dus het broodje tartaar en mijn vader de huzarensalade. Dat vond ik gek want daar hield hij juist helemaal niet van. De ober kwam en begon aan tafel te frutten en te prakken en verschrikkelijke dingen uit te halen met mijn tartaar!!
Er gingen kappertjes doorheen en nog wat onherkenbare dingen. Toen het eenmaal voor mijn neus stond was de trek helemaal weg. De ober verdween en mijn vader bood aan om van bord te ruilen. Hij had dit al voorzien en om die reden de huzarensalade gekozen.
Heerlijk gegeten daar en het is een dierbare herinnering.
Dat is inderdaad een prachtige herinnering. :))
En best wel kans dat ik die film ga zien. Of wacht tot hij op tv komt 😉
Dit lijkt me ook wel een boeiende film, als hij op DVD uit is 🙂
Thanks voor de Tip